صاب

دلبر صابون پز من کرد سودا را درست خانه من آمد و از آشنایی دست شست

بود با او نشسته قصابی کودکی چون یکی بدیع صنم

بین رخ فرزند او صابر به یاد روی وی آری آری بوی گل را از که جوئیم از گلاب

عشق چون طوفان کند گردم چو نوح در بلایش صابر ومردانه ام

نزد اهل دل زبان‌دانی نمی‌دانم که چیست هرکجا قصاب حرفی بگذرد گوشیم ما

شوم صابر بسازم با چنین درد نکوبم بیش از این من آهن سرد

دردمم قصاب‌وار این دوست را تا هلد آن مغز نغزش پوست را

شیخ گفت محمدبن علی القصاب گفت: کانَ التَصَوُّفُ حَالاً فَصارَ قالاً ثُمَّ ذَهَبَ الحالُ وَ الْقالُ و جاء الاحتیالُ.

مستمع را در نظر الفاظ نازک خوش نماست پیش ما قصاب معنی از سخن نازک‌تر است