شیم

رفت پنجه سال و حسرت میخوری اکنون، ولی تیر چون از شست بیرون شد پشیمانی چه سود

منم آن منزل بی آب درین دامن دشت که پشیمان نشد آن کس که دل از من برداشت

ما سر نکشیم از قدم یار صفایی تیغ آید اگر در قدم او بسر ما

زان باده که چون که بنوشیم جرعه فارغ کند ز غصه دنیا و دین مرا

چمد در ظل تو ضیغم بآجام پرد باعون تو باز از نشیمن

ز باده توبه در ایام نوبهار مکن به اختیار پشیمانی اختیار مکن

مرا عقلی اگر می‌بود کی این کار می‌کردم چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی

تا پیامت آورد باد صبا بر سر ره جمله تن گوشیم ما

داری سر ما و گرنه دور از بر ما ما دوست کشیم و تو نداری سر ما

همی گفت ازان رختها موی بند معلق بیکموی باشیم چند