شیشه گر

مرد آن بود که چون می در شیشه گر کنندش چون رنگ می تواند از خود برون دویدن

من خشگ لب چون شیشه گر لیکن چو کوزه دیده تر وز تف دل وقت سحر هم خشک و هم تر سوخته

می کشی هر کجاست با لب خشک چشم او همچو شیشه گریان است

ایمن نیم ز تنگی دل بر خیال او از شیشه گرچه بال پریزاد نشکند

شکوه و شکر از شکست و بست، کوته دیدگی است شیشه را با شیشه گر، دل را به آن دلبر گذار

بر ما سخن سرد عزیزان نه گران است کآن بر دل ما چون نفس شیشه گران است

همان ز بیم شکستن به خویش می لرزد اگر چه شیشه بود در دکان شیشه گری

شیشه گردون خطر دارد ز زور باده ام کیست تا بر لب گذارد ساغر سرشار من؟

شیشه گردم، باده و آیینه باشم، عکس دوست آتشی القصه دایم در دل سنگ من است

در شیشه گر از باده کمی هست غمی نیست لیکن غم بسیار بود دولت کم را