شیرین دهن

رقیبا تلخ گفتن تا به کی چندان زبان درکش که یکدم گوش بر گفتار آن شیرین دهن باشم

اما می تلخ وعشق شیرین دهنان هر چند کهن شود جوان تر باشد

گر آن شیرین دهن لب را به شکر خنده بگشاید کف خسرو به خاک تیره ریزد خون شیرین را

بشکر خنده آن خسرو شیرین دهنان افکند شوری و خلقی همه فرهاد کند

بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی رهزن دین و دلی، خانه کن مرد و زنی

شیرین دهنت که تنگنای سخنست باماش مضایقت برای سخنست

گر چو فرهاد شوم کشته خوبان چه غمست جان شیرین بفدای لب شیرین دهنان

شیرین دهنا، این همه شیرین نتوان بود شیری که تو خوردی مگر از ریشه جان بود؟

راه آن ملک که شیرین دهنانند ملوک طی گدایان طریقت به مرارت کردند

خسرو از تلخی شیرین دهنان آنچنان است که فرهاد نبود