شکن در شکن

چون زلف تو هرچند شکن در شکنست با توبه همان کند که با من کرده است

بده آن جوهر آسایش و معجون سرور که دلم چون سر زلف تو، شکن در شکن است

ز شانه زلف شکن در شکن، مزن برهم که آشیانه مرغ دلی است هر شکنی

ای سیدا ز بخت سیاهم دهد نشان روزی که زلف یار شکن در شکن شود

در سر زلف سعادت که شکن در شکن است واجب آید که نگونتر ز سر شانه شویم

پر خم نمودی رسن را زلف شکن در شکن را بردی دل و دین من را ای ترک غارتگر دل

فرو هشته گیسو شکن در شکن یکی پای‌کوب و یکی دست‌زن

با سر زلف شکن در شکنش عهد مبند که بدین واسطه ما بی سر و سامان شده‌ایم

بوستان مجلس و شمشاد و گل و سنبل او قامت و عارض و زلفین شکن در شکن است

برو راه ماران شکن در شکن چو آهخته بر برف پیچان رسن