شکرین

میخواره را امروز بین غرق شراب شکرین موری ست اندر انگبین گویی گرفتار آمده

تا لعل شکرین تو را دید شکرا همچون مگس ز حسرت زد دست بر سرا

به پاسخ شکرین کردم زبان را که ای نامت حلاوت داده جان را

تا فروغی گفتگو زان شکرین لب می‌کند گفتهٔ خود را به سلطان سخن‌دان می‌دهد

زان شکرین‌لب گر شبی کردم شکار بوسه‌ای از من چه رنجی؟ ای پسر، سهل است کار بوسه‌ای

گر نه لطف او بدی بودی ز جان‌های غیور مر مرا از ذکر نام شکرینش منع‌ها

پیش دهان شکرینت دگر طوطی خوش گوی نگوید سخن

زانکه آن زلف سیه نیست از جرّاره که به‌ گرد شکرین لعلش‌ گردد هموار

به جای نُقل، بنه بر لبم لبِ شکرین

شکرین لعل او مکیدهٔ ماست کوچهٔ زلف او دویدهٔ ماست