شکرک

المَغازی اصطلاحی است به معنی زندگی‌نامه پیامبران مخصوصا محمد که از زمان مطالعه بر روی تاریخ نگاره‌های محمد بن عمر واقدی (مرگ ۲۰۷ یا ۲۰۹ هجری) عمومیت پیدا کرد ولی در واقع پیش از این به لشکرکشی‌ها و حملات سازمان یافته محمد بن عبد الله در دورهٔ مدنیت گفته می‌شد.

ایزد جزای بنده به عقبی دهد همی تو شکرکن که داد به‌دنیا جزای تو

لشکرکش و دشمن کش و دین گستر و کین ور اتسز ملک عالم عادل شه غازی

آنجا که رزم جویی و لشکرکشی بفتح در بحر خون نیابد بر معبر آفتاب

گاهی لشکرکشی به تبت و بلغار گه سپه آری به سر سنی و بداوون

زان همه لشکرکش و لشکر که بود با سلامان کرد بیعت هر که بود

از فضل امیرالامراء آمد و این بار از بوسئکی چند لبم پر ز شکرکرد

چو سایه کل فنا گردم ازیرا جهان خورشید لشکرکش گرفته‌ست

شکر که شد دامنم از ننگ دور شکرکه آمد دلم ازکین عری

ملک نادیده چنو لشکرکش کشوررگشای دهر نازاده چنو فرمانده گیتی ستان

چتر عنبروش کن از گیسو که سلطان منی ترک لشکرکش کن از مژگان که خاقان منی