شکرشکن

لب می‌گزم از حسد که دارد خط زان دو لب شکرشکن حظ

در محیط کعبه چندان موج زد دریای عشق کز نهیبش گشت نه فلک فلک لشکرشکن

تیغ را دانی به استحقاق ‌کبوَد تیغ‌زن داور کشور گشا فرماندهٔ لشکرشکن

در مرتبه ی میر جهانگیر نگه کن لشکرشکن توران لشکرکش ایران

توی شاه پیروز و لشکرشکن همان رویه چون لاله اندر چمن

ای خوش آن دم که گوش می کردم نکته ای از لب شکرشکنت

خداوند شاها ولی پرورا عدو بند لشکرشکن صفدرا

کرد نیکی‌ها به خلق خسته‌، شاه پاک‌تن پس دگر ره سوی قزوین شد شه لشکرشکن

لب لعلی که می دارد دریغ از من تبسم را زخط در چاشنی صد طوطی شکرشکن دارد

گر ندارد خبری زان لب لعل شکرین طوطی طبع من، از چیست که شکرشکن است