شکرخواب

ز شیرینی شدم قانع به شکرخواب درویشی به ظاهر گر نبستم بر شکر چون بوریا بندی

ندارد دیده تن پروران از بستر مخمل ز فرش بوریا چشم شکرخوابی که من دارم

به سوی او دویدم باز بی تاب که ناگه چشم بگشود از شکرخواب

در آخر با هزار افسانه می‌کردی چو در خوابم چرا بیدارم اول از شکرخواب عدم کردی

صائب چنین که مست شکرخواب غفلتیم مشکل که مغز ما شنود بوی پیرهن

عیار آتش روی ترا چه می داند؟ هنوز دیده آیینه در شکرخواب است

ای مُعَبِّر مژده‌ای فرما که دوشم آفتاب در شکرخوابِ صبوحی هم وثاق افتاده بود

به ماتم هر که کام خود ز افغان تلخ می سازد شکرخواب عدم را بر عزیزان تلخ می سازد

از تیغ آفتاب گل و لاله رنگ باخت شبنم هنوز مست شکرخواب غفلت است

چسبیده ای چو نی به شکرخواب عافیت از جستجوی دولت بیدار غافلی