شکرخند

گهر کز وصف آن لبهای شکرخند می ریزم نه گوهر بلکه شکر می فشانم قند می ریزم

کرد از لب سحر ساز یک چند بر صفحه گلشنی شکرخند

یا رب چه بلایی است که در مذهب خوبان دشنام حلال است و شکرخند حرام است

گشود لب به شکرخنده غنچه تصویر نشد که گل کند از لب بهار خنده تو

چنانکه زاده ملجم برای وصل قطام فروخت خون علی را به نیم شکرخند

چون غنچه به دامن دهدش برگ شکرخند آن را که بهاران به دل تنگ برآرد

پند من بشنو و بر چهره فشان گریه تلخ کاین نه هزلست که تحسین به شکرخند کنی

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان رسدش وگر از غمزه جادو برد ایمان رسدش

در آن عید کان شکّرافشان کنم عروسی شکرخنده قربان کنم

خسته تن عاشقان به غمزه خون ریز برده دل دوستان به لعل شکرخند