شوی

دست از این صوفیان دهر بشوی تو چه گویی حکایت از خود گوی

یک لمعه ز روی لیلیت بنمایم عاقل باشم اگر تو مجنون نشوی

طفلی هنوز بستهٔ گهوارهٔ فنا مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا

اما چرا به این بازی‌ها معتاد می‌شویم؟

خاک شو تا مظهر اشیا شوی گم شوی از خود ز خود پیدا شوی

چرا دست و دل از انصاف شویی مرا فرمایی و خود را نگویی

هم ز یک دو مویز ای برنا میشوی بر ت ما م آن دانا

دگر یک از طرفی گویدم: مباش غمین که چون غنی شوی، از عهد فاقه ناری یاد

ره مردان طلب تا راه ایشان بیابی و شوی آگاه ایشان

نگر ز نکبت ایّام تنگ دل نشوی که چرخ گه بدهد چیز و گاه بستاند

ز احمد گر شوی واصل چو عطّار هزاران جان ترا آید پدیدار