شولک

نشست از بر شولک اسفندیار برفت از پسش لشکر نامدار

شولک تو که پدید آید پندارد خلق کز شبه گویی بر چارستون عاجست

بیفتاد زان شولک خوب رنگ بمرد و نرست اینت فرجام جنگ

به زیر اندرون تیزرو شولکی که نبود چنان از هزاران یکی

سپهدار بر کرد شولک ز جای کشیده به کین تیغ کشور گشای

برانگیخت شولک پی‌داوری کجا بود آگه ز مکر پری

از آن شادمانی برآمد ز جای به شولک ز تخت اندر آورد پای

سرش پست ببرید و خود بر نشست به فتراک شبرنگ شولک ببست

به شبرنگ شولک درآورد پای گرایید با گرز گردی ز جای

شیر عرین عاجز شده از شوکت یکران تو باد وزان حیران شده از شولک پران تو