شورش کردن

پس از سقوط امپراتوری اکدی به دست گوتی ها، لولوبیان بر اساس کتیبه های اریدوپیزیر علیه او شورش کردند.

ملت اسلام بر آن بل‌فضل شورش کردند در اسلامبول

ز شورش کردنِ آن تلخ‌گفتار ترش‌رویی نکردم هیچ در کار

پس از جنگ جهانی دوم تظاهرات فراگیر شد و به جنبشی عمومی و ضداستعماری تبدیل شد. انگلیس برای جلوگیری از مردم به اختلاف‌های مذهبی شیعه و سنی دامن زد که در دههٔ ۱۹۵۰ میلادی (حدود دههٔ ۱۳۳۰) بحرین را چند بار تا آستانهٔ جنگ‌های داخلی برد. در سال ۱۹۵۳ میلادی (حدود ۱۳۳۲) شیعیان بحرین در پی افزایش سریع مهاجرت کارگران سنی عرب برای تغییر بافت جمعیت شورش کردند. پس از چندی رهبران گروه‌ها با شکل‌دادن «کمیتهٔ وحدت ملی» (به عربی: لجنة الاتحاد الوطنی) به آرامشی نسبی رسیدند. همچنین جنگ آبراه سوئز و هجوم بریتانیا به مصر باعث افزایش تنفر عربان خلیج فارس از جمله بحرین از انگلیس و ترویج احساسات ناسیونالیستی عربی شد که غالباً پلیس غیربومی بحرین سرکوبش می‌کرد.

در سال ۲۳ هجری/۴–۶۲۳ میلادی، گروهی از کردان در منطقه بیروذ اهواز جمع شده و سپاهیان زیادی از مردمان منطقه را جمع کرده و علیه ابوموسی شورش کردند. ابوموسی آنجا را که باقی‌مانده کردان در آنجا پناه گرفته بودند را محاصره کرد و سرانجام شورش را خوابانید. در هنگام تقسیم غنایم این جنگ، شکایتی از ابوموسی به عمر شد که مبنی بر تقسیم ناعادلانه غنایم از سوی ابوموسی بود. در همین سال، ابوموسی به سمت فارس نیز لشکر کشید و به سپاهیان عثمان بن ابی العاص، در فتح آنجا یاری رساند. عثمان پیشتر، بحرین و عمان را نیز فتح کرده بود.

در سال‌های ۵۴۶ و ۵۲۰ پیش از میلاد مسیح، دو استان آشوریه یعنی ماد و آشورا علیه امپراتوری ایران شورش کردند. هرچند که شورش‌ها سرکوب شدند، اما این شورش‌ها نشان دهندهٔ اتحاد عمل این دو منطقه و شاید پیوند فرهنگی میان این دو باشد. با این حال این شورش‌ها می‌توانستند در جاهای مختلفی رخ دهند و حتی در سراسر میان‌رودان رخ دهند.

در ۲۳ اکتبر ۱۹۴۲، رئیس اس‌اس هاینریش هیملر دستور اخراج همه یهودیان در اردوگاه‌های تمرکز واقع در مرزهای 'رایش قدیم' به اردوگاه آشویتس را صادر کرد. این منجر به یک اقدام مقاومت در زاکسنهاوزن شد، هنگامی که در مواجهه با مرگ فوری، هجده جوان یهودی در صف شورش کردند، به سمت منطقه فرماندهی دویدند و با افراد اس‌اس مبارزه کردند. به دلایلی، فرمانده اردوگاه دستور اعدام فوری آنها را نداد و در ۲۳ اکتبر ۱۹۴۲، یک کاروان از زاکسنهاوزن به آشویتس با ۴۵۴ زندانی یهودی، از جمله ۱۸ شورشی، خارج شد.

هنگامی که قرار بود اولین خراج به آشور پرداخته شود، یک سال پس از جنگ یکم الیپی و آشور، پنج استان به مرکزیت شهر هوباهنا و به رهبری لنین، در سال ۷۱۳ پیش از میلاد شورش کردند و دالتا را نپذیرفتند، همچنین به آشور خراجی نپرداختند. به همین دلیل سارگون دوم به این پنج استان حمله کرد و آن‌ها را شکست داد. او در این نبرد شهر هوباهنا را ضمیمهٔ خاک آشور کرد و دالتا دوباره پادشاه شد. پس از این جنگ اولین خراج الیپی به آشور پرداخته شد.

در سال ۷۱۳ پنج استان اعم از هوباهنا به رهبری لنین شورش کردند، پادشاه را اخراج کردند و خراجی به آشوری‌ها پرداخت نکردند.

در سال ۳۷۷ میلادی گوت‌های غربی شورش کردند به تراکیه حمله بردند و قسطنطنیه را تهدید به سقوط کردند. قیصر والنس به ناچار لشکریان خود را از ارمنستان فراخواند و به تراکیه فرستاد. او بار دیگر با شاپور به مذاکره پرداخت و نماینده‌ای نزد وی فرستاد تا حتماً بر سر ارمنستان به توافق برسند.

همچنین آمده‌است که در زمان داریوش مصر رفاهیت داشته، اما در سال‌های آخر سلطنت داریوش، در مصر به‌واسطهٔ مالیات‌های گزاف، زارعین مصری شورش کردند.

پس از این، روسها برای جلب حمایت مسلمانان، مهدی‌قلی خان جوانشیر، پسر ابراهیم خان را به عنوان خان قره باغ انتخاب نمودند، که این تا سال ۱۸۲۲ ادامه داشت، اما او هم پس از ارتباط با ایرانیان به ایران گریخت. در این هنگام، روسها قره باغ را رسماً به روسیه الحاق کردند. در دوره دوم جنگهای ایران و روس، در ۱۸۳۶، اهالی قره باغ به نفع ایران و بر ضد روسها شورش کردند که مهدی‌قلی خان جوانشیر به قره باغ برگشت، اما پس از شکست دوباره ایرانیان، تا آخر عمر به عنوان اسیر در نزد روسها باقی‌ماند.