شوربخت

که آید به دام اندرون ناگهان سر آرد بر آن شوربختی جهان

مر او را بدید و بترسید سخت به زن گفت کای بدرگِ شوربخت

شوربختان به آرزو خواهند مقبلان را زوال نعمت و جاه

بدو گفت رستم که ای شوربخت که هرگز مبادا گل آن درخت

گر چه ترشست و تلخ گفتن حق شوربختیست هم نهفتن حق

به دامن افق آن صبح شوربختم من که عمر خنده من در خمار می‌گذرد

از آن کوه افکند آن شوربخت به یک دست برکند از بن درخت

همه شوربختند و برگشته سر همه دیده پرخون و خسته جگر

شوربختی بین که باصد شکرستان حسن او هم به خون من کند شیرین دهان تیشه‌ام

یکی تنگ توشه بُدی شوربخت شهی دادمت افسر و تاج و تخت