شورا

چون صباح روز عاشورا دمید وز فلک سری غریب آمد پدید

گرانمایه فرزند گفتا چرا چه کردی تو با خسرو کشورا

آفرین بر مادر گیتی و بر طبعش که او نام خسرو کرد این شیرین شورانگیز را

ساقی کوثر تو و بهر لب خشک حسین قطره آبی در زوال ظهر عاشورا نبود

چو عاشورا و نوروزند، با هم مهیّاتر، بود اسباب ماتم

به گفتار، ضایع مکن خویش را مشوران دل حکمت اندیش را

چه شورانگیز پیکرها نگارد کلک مشکینت الا ای خسرو شیرین که خود بی تیشه فرهادی

اگر زر خواهی و گر گوهرا و گر پادشاهی هر کشورا

ز دور ای چرخ شوراختر، تماشا کن که روشن شد چراغ از داغ هجر هم نشینان محفل ما را

ای آرزو مشوران بیهوده اشک ما را مینا شکسته‌ای چند آسوده‌اند با هم