شهید

در زمین کربلا میشد شهید در میان خاک و خون، خوش میطپید

در غم شاه شهیدان زار می باید گریست روز و شب با دیدهٔ خونبار می باید گریست

تجلّی زار می‌بینم، سر خاک شهیدان را مگر شمعی به طوف مشهد پروانه می‌آید

مدّ نگه حسرت و آه دل گرم است شمعی که سر خاک شهیدان تو یابند

بر سر خاک شهیدان شمع آهی برده ایم خون ما با دامنی دست و گریبان می شود

شهید مضطربی خاک شد مگر به رهت که بی نسیم ز راه تو گرد می خیزد

با پیرهن چاک و دل خون شده از خاک چون لاله شهید گل رخسار تو خیزد

چرا ماندی ای بیوفا آسمان پس از مرگ چونان شهیدان ممان

این قالبِ تپان که چنین مانده بر زمین شاهِ شهیدِ ناشده‌مدفون، حسین توست

شهید عشق، وقتی دامنت گیرد، که در محشر نشانی جز نشان خون خود بر دامنت بیند