شهری

اگر دم زند شهریار زمین نراند سپاه و نسازد کمین

شهریست پرظریفان وز هر طرف نگاری یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

عشق سلطانست و بی عدلی او شهری خراب ملک این سلطان شو ار خواهی که آبادان شوی

تا که چمن سبز شود در بهار سرخ بود روی تو ای شهریار

به شهری که رفتی نبودی بسی بدان تا نشانش نداند کسی

چنان بخت تو بر دولت سوارست که هر یک حاجت صد شهریارست

شهریان را به غریبان نظری باشد و من دیدم این قاعده در شهر شما نیست، چرا؟

کی نامبردار زان روزگار نشست از بر گاه آن شهریار

بآخر شهریار وجمع یاران روان گشتند چون از میغ باران

شهریار جمله آفاق تاج ملک و دین آنکه دین و ملک را باشد بذاتش افتخار