شنی

شنیدند دیوان ولیکن ز دور نیاید کسی نزد دریای شور

نشنیدی که ایزد وهاب گفت: «طوبی لهم و حسن مآب»؟

کی شنیدستی هلالی خیزد از بدر منیر یا در آتش تازه و تر مانده عنبر یا عبیر

بدو ابلیس گفت آخر چه بودت ز بهر چیست این گفت و شنیدت

شنید گوش دلم چون ز غیب نغمه راز چو باز از قفس اسم زد در پرواز

نشنیده کسی، شیر شود ضامن آهو؛ غیر از تو که صیاد چو دیدیش بسر بر

این استان در شمال شرقی این کشور قرار گرفته است و مرکز آن شهر شنیانگ است.

آن که از این سخن شنید ارزش باز پیش آر، تا کند پژهش

شنیدم من که اندر ماه نیسان صدف بالا رود از قعر عمان

خضر اگر چاشنی تیغ شهادت می کرد ز آب حیوان به لب خشک قناعت می کرد

کر زچه خوانند صد فراازانک لفظ تو نشنیده گهر پرورد