شنه

زان مانده است تشنه جگر خاک کربلا کز خون اهل بیت نبی نم گرفته است

جانا چرا به خون دلم تشنه ای مکن آخر بگو که چیست مرا جز وفا گناه

بر جه ای عاشق برآور اضطراب بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب

ای بی‌کس و آشنا حسینم لب تشنه و سر جدا حسینم

گوهر دو جهان تشنه لب یأس بمیرد ای جان تغافل مشکن شان تغافل

در غار کرده پاشنه بندی برای راه از پهلوی ادیم به از کام افعوان

گر نه تهی باشدی بیشتر این جوی‌ها خواجه چرا می‌دود تشنه در این کوی‌ها؟

به تمنای تو گر تشنه بمیرم خوش تر از بهشتی که درو چشمه حیوان خیزد

منم که با جگر تشنه می نوردم راه به وادیی که خضر کوزه و عصا انداخت

آبم کند آتش که به من بسته دلست آتش دیدی که تشنهٔ آب بود