شناعت

و ازشبلی می‌آید رحمة اللّه علیه که: روزی طهارت کرد. چون اندر مسجد آمد به سرش ندا کردند که: «یا بابکر، طهارت آن داری که بدین بُستاخی به خانهٔ ما خواهی آمد؟» این بشنید بازگشت. ندا آمد که: «از درگاه ما می بازگردی، کجا خواهی شد؟» گفتا: نعره‌ای بزد، ندا آمد که: «بر ما می شناعت کنی؟» بر جای خموش بیستاد ندا آمد که: «دعوی تحمل بلای ما می‌کنی؟» فریاد برآورد که: «المستغاثُ بِکَ مِنْکَ.»

آن امیران در شفاعت آمدند وان مریدان در شناعت آمدند

هر کس شناعت می‌کند، بر من که نشنیدی سخن گر من سخن بشنیدمی، چندین سخن نشنیدمی

لیک ار بمی فرستم چشمم قفای اوست ور می کنم توقّف بر من شناعتست

مشکن از طعن ناکسان که سگان جز شناعت به روی مه نکنند

چون دوست گرفتی چه غم از دشمن خونخوار؟ گو بوق ملامت بزن و کوس شناعت

من روم سوی قناعت دل‌قوی تو چرا سوی شناعت می‌روی

گلشن کسی به گوشه گلخن نمی دهد رفتن به جنت از سرکویت شناعت است

اگر جهان را چونین ندانمی مجبور به شعرها زنمی بر جهان شناعت ها

با آل او روم سوی او هیچ باک نیست برگیرم از منافق ناکس شناعتش