شناخته

من خواجگان شناخته ام افزون اما از او نیافتم افزون را

چه بساطی به خویش چیده ز رنگ تا که را مشتری شناخته صبح

به نیست هست یافتن محال است ٭ و ناشناخته جوینده بر خود و بالست

سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای ورقی چند به بازیچه سیه ساخته ای

اندیشه در حریم وصال است منتظر معشوق چون شناخته است انتظار چیست

ای ترا نشناخته جز مرد حق غیر این معنی نخواندم من سبق

در آینه عنایت صیقل شناخته زو قبله کرده و شده سرمست و مستهام

گفت: «تا ببینم که آن فلان چه کس است؟! او را آن مرتبت هست که مرا بشناسد و مدح من کند؟! اگر او مرا به سخن شناخته است پس مرا نشناخته است، زیرا که این سخن نماند و این حرف و صوت نماند و این لب و دهان نماند، این همه عرض است و اگر به فعل شناخت همچنین و اگر ذات من شناخته است آنگه دانم که او مدح مرا تواند کردن و آن مدح از آن من باشد.»

پدر با پسر، رزمگه ساخته بهم آخته تیغ، نشناخته!

آه قومی دل ز حق پرداخته مرد و مرگ خویش را نشناخته