شن کش

هوس صبری ندارد ورنه از سیر گل و گلشن کشم گر پا به دامن یک گل بی‌خار می‌گردم

چون دور باش در دهن مار دیده‌ای از جوشن کشف چه هراسی؟ چه غم خوری؟

دعای جوشن کشتی است موجه خطرش فتاد هرکه به دریای بیکناره دل

بکشتند چندانک روی زمین شد از جوشن کشتگان آهنین

نیستیم اصحاب عشرت تا چو سبزه هر صباح مفرش دیبای زنگاری سوی گلشن کشیم

عشاق دل به دیده روشن کشیده اند چون ذره رخت خویش به روزن کشیده اند

این غبار خاطری کز هند من دارم سلیم آبروی گلشن کشمیر و کابل می‌برد

دلی سر تا قدم چون شعله روشن کشیده کسوت فانوس بر تن

تا تو رفتی صحن گلشن کشت آفت دیده است نکهت گل در هوا ابری زهم پاشیده است

می آورد بسان گل زرد سر برون نتوان بخاک گلشن کشمیر زر گذاشت