شمیم

در پرده شمیم گل از شرم شد نهان رنگت چو ا زخمار می از رخ هوا گرفت

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر

بر بناگوشِ تو آن سنبل و سوسن باشد یا که زلفست و بُوَد سنبل و سوسن به شمیم

شمیم برگ گل و گوشه نقاب از من فروغ آینه ماه و آفتاب از هم

چه عید، از شمیمش صبا عنبر آگین چه عید، از نسیمش هوا نافه آسا

در مقام نرمخویی، چون شمیمی در گلستان در لباس تازه رویی، همچو عکس گل درآبی

نسیم کوی تو گویا بود نسیم بهشت شمیم موی تو مشک تتار را ماند

از نسیم کاکل گل صبح مشک افشان شود زلف سنبل از شمیم شب سمن سایی کند

ای خوشا دوران اصحاب رسول نامدار کز شمیم کلکشان بر آسمان شد بوی طیب

از حریم دل شمیم یارد می آرد سرشک ای عزیزان یوسفی در کاروان داریم ما