شمی

از افراسیاب ار بخواهی رواست چنو بت به کشمیر و کابل کجاست

کامیش، غیر گوشه ی چشمی ز شاه نیست، شاها، ورا بنیم نگه کامیاب خواه!

ز عمری هر کسی چون گاو و خر بود همه چشمی و گوشی کور و کر بود

چشمی دارم ، همه پر از صورت دوست با دیده مرا خوش است ، چون دوست در اوست

ز بالایِ منبر میِ صاف را نباید شکستن بباید شمید

از ظلم ایشان، یارب چه گوئیم چشمی و صد نم، جانی و صد آه

ما دل خود را ز غفلت در گناه افکنده ایم یوسف خود را ز بی چشمی به چاه افکنده ایم

چشم ما روشن به نور او بود این چنین چشمی خوش و نیکو بود

رسد گر فیض کشمیرم به فریاد روان شیخ صنعان را کنم شاد

که می بخندد چشمی ز خرّمی قهقه که می بگرید چشمی ز غصّه هایاهای