شمنی

هر دشمنی که کین تو در سینه راز داشت شد بر زبان خنجر تو رازش آشکار

پیری آمد و زو بتر به جهان دشمنی نیست زندگانی را

رایش یکی صَنَم است از نیکویی و سِزَد گر آفتاب بلند او راکند شمنی

منم که گر همه عالم به دشمنی یک روی به روی کار بر آیند دوست دار توام

دشمنی با بهائیان چندان ریشه‌دار و مستمر بود که حتی در روزهای انقلاب، در کنار اشغال و تخریب نهادهای مالی و امنیتی حکومت، کشتن و تخریب و آتش زدن خانه‌های بهائیان فراموش نشد و از جمله در قریه سعدی شیراز، بهائیان «قتل‌عام» شدند.

به وصل روی تو ایمن کجا توانم بود؟ که دشمنی چو فراق تو در قفا دارم

ز تیغ تو جگر دشمنان همه شده خون بعزم دشمنی تیغ تو کرا جگرست

بسی دوست کو دشمنی کرد ساز بسی نیز داشتم که شما دوست باز

یا دوست دوستی تو و یا نیک دشمنی یا در میان هر دو تو شکل میانه‌ای

هزار دشمنی افتد به قول بدگویان میان عاشق و معشوق دوستی برجاست

دشمنی گر برون فتد جنگ است رو بماند درون دل «کینه »