شمن

چون تو را دلبر به روی خود پریشان می کند دشمن هوش و خردخصم دل وجان می شوی

در روز قیامت این بدان کی ماند کاین کشتهٔ دشمن است و آن کشتهٔ دوست

همیشه ترسد از او خصم ملک و دشمن دین چننکه مردم غماز ترسد از عیار

نی نی گله نه ز یار دارم، نه ز بخت دل دشمن من بوده، و من غافل از او!

امیدم که امیدت آید پدید تن دشمنانت شود ناپدید

جفا پل بود، بر عاشق شکستی وفا گل بود، بر دشمن فشاندی

چنین گفت کیخسرو هوشمند که هر چیز کان نیست ما را پسند