شمال

هر صبح و شام قافله‏‌ای از دعای خیر در صحبت شمال و سبا می‏‌فرستمت

هم فتنه را به دست شکوه تو گوشمال هم چرخ را ز نعل سمند تو گوشوار

تو آفتابی و جز تو چو سایه تابع توست گهی رود به شمال و گهی دود به یمین

از حلقهٔ او به گوشمالی گوش ادبم مباد خالی

بوی شما شنیدم، کز شوق می‌دهم جان دیر است تا بدان بو، دم می‌دهد شمالم

گر دهان تر کنم از چشمه نوش تو شبی گوشمال خضر و چشمه حیوان بدهم

دست زر بخشت که چشم فتح ازو روشن شده ست از برای گوشمال گرد نان آمد پدید

کز اینجا با سپاه خویش حالی قدم زن جانب کوه شمالی

از پی در یوزه پیش گوشمال همتش بحر را بر فرق از گرداب باشد لنگری

شمیم زلف تو شد همدم نسیم شمال ز رشک نافه به صحرا فکند آهوی چین