شقیق

بازجوهای سپاه از این مدافع حقوق بشر خواستند تا اعترافاتی مطابق میل آن‌ها انجام دهد اما وقتی که او این خواسته آن‌ها را رد کرد وی را به آپارتمان مخصوص سرویس اطلاعاتی ایران منتقل کردند و یکی از سپاهیان اسلحه‌ای روی شقیقه اش قرار داده و با تهدید به ترور از او خواسته‌است تا هر چه آن‌ها خواستند را اعتراف کند. وی در آن هنگام سه روز دیگر هم به شدت شکنجه شده‌است.

کجا بالعل او همبر کجا با روی او همسر عقیقی‌ کز یمن خیزد شقیقی‌ کز دمن دارد

نقل است که یک روز ابراهیم و شقیق هر دو به هم بودند. شقیق گفت: چرا از خلق می‌گریزی؟

ابو علی شقیق بن ابراهیم بلخی معروف به شقیق بلخی (متوفی ۱۹۴ ه‍ ق) از عرفای بنام بود. از بنیانگذاران تصوف خراسانی و صاحب قدیمی ترین رساله در تصوف است.

شقیق النفس هات علی الشقائق شرابی کان بدین وقت است لایق

حاتم اصمّ گوید با شقیق بودیم اندر مصاف بجنگ ترکان و روزی صعب بود و هیچ چیز نتوانست دیدن مگر سر کسی می افتاد و نیزها و شمشیرها می شکست و پاره پاره همی شد شقیق مرا گفت خویشتن را همی چون بینی یا حاتم امروز مگر پنداری که دوش است که با زن خفته بودی، گفتم نه گفت بخدای کی من تن خویشتن را هم چنان می پندارم که دوش تو بودی با زن اندر بستر و اندر پیش هر دو صف بخفت و سپر بالین کرد و اندر خواب شد چنانک آواز خواب او بشنیدم شقیق گفت خواهی کی مرد بشناسی اندر نگر تا بوعدۀ خدای ایمن تر بود یا بوعدۀ مردمان.

نام او را با تو گویم ای رفیق خوانده‌اندش اولیای حق شقیق

الشقیق (به عربی: الشقیق) یک منطقهٔ مسکونی در اردن است که در استان مادبا واقع شده‌است.

شقیق در سال ۱۹۴ هجری برای جهاد در راه خدا به ترکستان رفت و در نبرد کولان کشته شد و در ختلان دفن شد.

او شوکر برقی، باتوم، شلاق، اسپری فلفل، گاز اشک آور، کابل، طناب دار، دستگاه فلک نمودن پا، دستگاه مخصوص ناخن کشیدن، یوغ گردن و دست‌ها، چاقو و تیزی، پنجه بکس، تیغ روی گلو، دستبند و پابند و چشم‌بند و حتی سلاح گرم پر از فشنگ را روی شقیقه اش تجربه کرده‌است تا وادار به اعترافات دروغین علیه خود شود و شکایت ۷۰ صفحه‌ای وی علیه بازجویان، بازپرس و قاضی در دادگاه‌های نظامی، انتظامی، قضات، رسانه و … جمهوری اسلامی ایران مورد رسیدگی قرار نگرفته و همگی بایگانی شده‌اند.

شد خرامان سوی فردوس برین با شقیق خود محمد شد قرین

شیخ شقیق فرج معروف به شیخ اخی فرج زنجانی(متولد؟ - متوفی ۴۵۷ ه‍.ق /۱۰۵۶ م) از عارفان و عالمان قرن چهارم و پنجم هجری قمری در زنجان بود. او مریدان بسیار داشت و خود از مریدان شیخ ابوالعباس نهاوندی بود.

شیخ الاسلام گفت: کی سخن زقاق ٭ مه است از ازان شقیق و سلم

گفت: اگر چنین است که تو می‌گویی قادر نیست که تو را در شهر تو روزی دهد که تو را بدین جانب باید آمد. شقیق از این سخن بیدار شد و روی به بلخ نهاد. گبری همراه او افتاد. با شقیق گفت: در چه کاری؟

گاه ذوالنّون را شده یار و رفیق گه شد همراه نورش با شقیق

نقل است که روزی مجلس می‌داشت . آوازه در شهر افتاد که کافر آمد. شقیق بیرون دوید کافران را هزیمت کرد و باز آمد. مریدی گلی چند نزد سجاده شیخ نهاد. آن را می‌بوئید. جاهلی آن بدید و گفت: لشکر بر در شهر، و امام مسلمانان پیش خود گل نهاده و می‌بوید؟