شفک. [ ش َ ف َ ] ( ص ) کهنه و فرسوده و ازهم رفته. ( ناظم الاطباء ). خَلَق. فرسوده. حقیر. ( لغت فرس اسدی ). شفر بود یعنی نابکار و خَلَق شده. ( فرهنگ اوبهی ). || نادان و ابله و جلف. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از انجمن آرا ) ( از برهان ) : پنداشت همی حاسد کاو بازنیاید بازآمد تا هر شفکی ژاژ نخاید.رودکی ( از انجمن آرا ).|| بی مایه. ( فرهنگ فارسی معین ). بی هنر. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از برهان ).
معنی کلمه شفک در فرهنگ معین
(شُ فَ ) (ص . ) ۱ - ابله ، نادان . ۲ - بی - هنر، جلف . ۳ - فرسوده .
معنی کلمه شفک در فرهنگ عمید
۱. بی هنر. ۲. نادان، ابله: پنداشت همی حاسد کاو باز نیاید / بازآمد تا هر شفکی ژاژ نخاید (رودکی: ۵۰۰ ). ۳. جلف.
معنی کلمه شفک در فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - نادان ابله . ۲ - بی هنر بی مایه . ۳ - کهنه فرسوده .
معنی کلمه شفک در ویکی واژه
ابله، نادان. بی - هنر، جلف. فرسوده.
جملاتی از کاربرد کلمه شفک
یسنا خوشفکر، به مناسبت جشن اسفندگان آهنگی را به همین نام خوانده و اجرا کردهاست.
پنداشت همی حاسد: کو باز نیاید باز آمد، تا هر شفکی ژاژ نخاید
چون صدف دارد خمش در خوشابی در میان غنچه نشفکته را باشد گلابی در میان