شعرای

شعر شعرای تو زند راه دل خلق آنسان که بود حسن بتان راهزن عشق

الا، نطقم نطاق شعر بست اکنون چو جوزایی که طالع شد زشرق طبع هر شعری چو شعرایی

احمد بیک گرجی متخلص به اختر از شعرای فارسی سرای گرجی ایران در دوره‌های زندیه و قاجاریه است.

و از شعرای خراسان آذری اسفراینی است و در اشعار وی طامات بسیار است و از مطلعهای پسندیده وی است:

تا خواند امیرالشعرایم شه والا شعرم بزد از تاب و صفا طعنه به شعری

دقیقی - رحمه الله تعالی - از شعرای ماتقدم است و ابتدای شاهنامه او کرده است و بیست هزار بیت کمابیش گفته و فردوسی آن را به اتمام رسانیده و از جمله سخنان وی است این دو بیت:

بر سپهر سخنوری، شعرم کرده هر نقطه ایش شعرایی

اشعار وی از وت چندانی برخوردار نیست ولی اغلب آنها، از روانی، روشنی و احساسات لطیف بشری برخوردار هستند. تمایز اشعار وی با سایر شعرای فرقه مولویه، عدم پیچیدگی و ابهام آمیزی است. اشعار وی، تداعی کننده لطافت روح و عواطف باطی صوفیانه است که دور از جهان مادی، در مولوی خانه‌ای منزوی و متروک، جای گرفته است.

او در شیراز با مقدمات علوم آشنایی پیدا کرد در عهد جهانگیر به هند رفت و بعدها نزد شاه‌جهان، مقام ملک‌الشعرایی یافت و مأمور شد که فتوحات شاه‌جهانی را به نظم آورد. دیوان کلیم شامل ده‌هزار بیت شعر است که نیمی از آن غزل است. او در سال ۱۰۶۱ هجری در کشمیر درگذشت.

شعر شعرایی که قرینند به ایشان نسبت به گهرسنجی آن هر دو سفال است

«ملک الشعرای» بی‌شرف را ز خون همرنگ اشراف کن ببینم

به‌دل و دیده معزی رهی و بندهٔ توست لاجرم بر شعرای همه عالم میرست

ابوالفضل بن مبارک (۱۴ ژانویه ۱۵۵۱–۱۲ اوت ۱۶۰۲) معروف به ابوالفضل عَلاّمی، ابوالفضل دکنی یا شیخ ابوالفضل ناگوری ادیب، تاریخ‌نگار و منشی اول و معتمد اکبر یکم، بزرگترین پادشاه گورکانی هند بود. او دومین پسر «شیخ مبارک ناگوری» (۹۱۱ - ۱۰۰۲ ق/ ۱۵۰۵ - ۱۵۹۳ م) و برادر کوچکتر فیضی ملک‌الشعرای دربار اکبر بود. ابوالفضل آموزش‌های اولیه را در مکتب پدر آموخت و این امر تا حد زیادی به شکل‌گیری بلند نظری و اندیشه‌های معتدل او مؤثر بود.

قصیده دماوندیه اثر ملک الشعرای بهار تنها یکی از چندین شعری است که در مورد دماوند سروده شده‌است.

از شعرای زمان داد گرا یک کس است عابد شب زنده‌دار قاری و اورادخوان