شعر

گوید مرا که شعر تو در ریش تو بلی کاندر خور عبیر خوش و مشک اذفرم

من نه آنم که بجز شعر ندارم هنری عیب من همت والام خود این میداند

شعر ایرج شیک بود

کند در شعر طبعش موشکافی وز آن مو نوک کلکش شعر بافی

بآب شعر رهی غسل دل کند درویش که آتش طلبش در میان جان انداخت

و این شعر که صادقانه اما عاری از پختگی است

ز شعر سیه بسته بر گل نقاب ز مشکین شب افکنده در ماهتاب

اندرین عصر هرکه شعر برد به امید صلت بر ممدوح

چون کف راد است گر کان رفته شد گو رفته باش خاک بر سر شعر را جایی که قرآن آمدست

شکر خدارا که ثو نیستی از آنکه او شعر بدونان چو ما برای دونان برد

هنجار همی بینند از شعر من آری بینند ز انجم به شب تاری هنجار