شرمساری

شرمم کشد که بی‌تو نفس می‌کشم هنوز تا زنده‌ام بس است همین شرمساری‌ام

گناه من اگر بر رویم آری فغان از خجلت، آه از شرمساری

سرو را روزی به بالای تو نسبت کرده‌ام شرمساری می‌برم عمریست از بالای تو

توان بودن که این چابک سواری خلاصی بخشدش ز آن شرمساری

جای حرف از لب، عرق از جبهه می ریزم به خاک شرمساری فارغ از عذر گناهم کرده است

به رخش تازه‌دار جانم را شرمساری مده روانم را

ترا در خورد آن چندان کرامت ندارم هدیه ای جز شرمساری

به رخ پرده شرمساری نرفت به کام حسودان به خواری نرفت

خواجو به تحفه پیشت نزلی دگر نیارد جز حسرت و ندامت جز جرم و شرمساری

به بازار محشر من و شرمساری که بسیار بسیار کاسد قماشم