شرعت

نه شرعت گفت کاینجاگه سوالست ز بعد صورتت بیشک وبالست

که دارد زهره تا گوید سخن باز ز سرّ شرعت ای شاه سرافراز

ز شرعت رخ نگردانم یکی دم که به زین من ندیدم در دو عالم

هرچه در دنیاست غیر از من که بیرون مانده ام در برون نگذاشت راه شرعت از پهناوری

ز شرعت جان و دل گردد هواللّه ببینی سرّ او اینجای ناگاه

زهی شرعت بگرد چرخ بسته سر زُنّار بتها برشکسته

ز شرعت گشتم اینجاگاه واصل همه مقصودهایم گشت حاصل

سدّه مرفوع شرعت عقل را اعلی الذّری حلقه ی مفتول جعدت روح را حبل المتین

نه شرعت گفت از دنیا بشو دور تو ماندستی چنین درخویش مغرور

زمانی بی شراب ناب منشین اگر چه حکم شرعت هست مانع