شرزه

گفت به مرغ: از چه شیر شرزه نگشتی / تا نتواند کست به خون کشد و خورد

آنکه ماهی است روشن اندر صدر وانکه شیری است شرزه اندر زین

همت هزار بار از ان سخت‌تر زند ضربت، که شیر شرزه و شمشیر آبدار

چنان شیری ش ود آن شرزه پیکر که مثل او نزاید تا به محشر

فلک بر سرم اژدهایی نگون زمین زیر من شرزه شیر ژیان

بس پیل مست را که نهیبت فرو شکست بس شیر شرزه را که شکوهت شکار کرد

ای نکوتر چو شید بر سر تخت وی بهی تر ز شیر شرزه نرین

چون موی شیر زرد و نزارم مبین‌ که هست صد شیر شرزه بسته به هر تار مو مرا

گرامی پسر شیر شرزه هجیر به پشت پدر بود با تیغ و تیر

گر شگالان مهر او ورزند و شیران کین او از شگالان شیر سازد شرزه وز شیران شگال

چو پاسخ بدان شیر شرزه رسید بجوشید و لب را به دندان گزید