شخوده

به مجمع ز بهر دو سه خرده زر شخوده رخان و دریده وطا

همه شب ویس گریان در شبستان به ناخن پاک بشخوده گلستان

ماهی که شاه را به گدایی نمی‌برد ما بارها به بوس لبش را شخوده ایم

برفتند و شبگیر باز آمدند شخوده رخ و پرگداز آمدند

به مشک آلوده فندق گل شخوده ز خون آلوده نرگس دُر نموده

شه بی دل به باغ اندر غنوده نگارش روی مه پیکر شخوده

بشخوده اند چهره و ببریده طرّه ها از جورها که بر گل و شمشاد می کند

میان خاک و خاکستر نشسته شخوده لاله و سنبل گسسته

داماد نو عروس سخن بوده ام و لیک رخسار او بناخن حرمان شخوده ام

از فراوان که بگرید به سر گور تو شاه آب دیده بشخوده ست مر او را رخسار