شتر

همین دانم که از بهر نثارت بدست انگشتری مانده است و دستم

دست ترا هر که داد بوسه چو انگشتری بر سر اورنگ زر همچو نگین پا نهاد

چه بر پیل و اشتر چه بر گاومیش به اثرط فرستاد از اندازه بیش

گل اگر در پیرهن باشد جنون را نشتر است نیست خار حرف در خاطر شکستن کار ما

فصاد به قصد آن که بردارد خون شد تیز که نیشتر زند بر مجنون

هر نفس کز تو برآید، چو نکو در نگری آز تو بیشتر و عمر تو کمتر گردد