شبگیری

از بر باغ ایستاده ابر شبگیری چنانک ماده گردد پرپر و آزاد بر طاوس نر

رقم کردم ز خون دیده شرح روز هجران را به سوی او ندارم قاصدی ای باد شبگیری

ز تابِ آتش دوری شدم غرقِ عرق چون گُل بیار ای بادِ شبگیری نسیمی زان عرقچینم

چه مقصد محمل ما ناتوانان می‌کشد بارت که عمری شد چو مو داریم شبگیری به تاریکی

زان دعای شبانه شبگیری ترسم افتد بدین هدف تیری

مگر در خواب بیند کعبه مقصود را صائب درین وادی ز عزم سست شبگیری که من دارم

الا ای باد شبگیری به آن محمل نشین برگو تو رفتی و منت از پی همی افتان و خیزانم

گل زرد و گل خیری و بید و باد شبگیری ز فردوس آمدند امروز سبحان‌الذی اسری

ز دامن نگذرد پای زمین گیری که من دارم گران محمل تر از خواب است شبگیری که من دارم

برآید باد شبگیری ز نسرین و گل خیری جهان پیراهن پیری ز تن بیرون کند یکسر