شب گرد

فریاد عاشقان همه شب گرد کوی تو چون بانگ مؤذنان که به پاس پسین بود

مرا فریب ندادست، هیچ شب گردون مرا زبون ننمودست، هیچ روز انسان

سوی هر دو روز وشب گردان بود نام او قلب از برای آن بود

بعد از آن اندر شب گردک به فن امردی را بست حنی هم‌چو زن

به بخت من که آن شب گرد خودکامم به یاد آمد وگرنه تا چها بار از غمش بر جان من بودی

خورد روز و خواب شب گردان حرام تا مگر در قرب حق یابی مقام

هرکه او یاغی شود با پادشاه روز او چون تیره‌شب گردد سیاه

عیش جان آنگه شود شیرین‌که می‌گردید تلخ روشنی آنگه دهد پروین که شب گردید تار

هزار حلقه ز شب گرد روز روشن او هزار نافه تبت به هر هزار اندر

تا خلیفه گفت که ببرید دست هر که شب گردد وگر خویشِ منست