شبق

ساق او را اگر نظاره‌ کند پای تا سر شبق شود عنین

گر بدین گام و کمر چهره گر نطق و شبق به ورق بر نکشیدی رقم ایجادم

مگر ندانی‌ کاین‌ کهنه رند شیرازی چسان ز شست شبق بر نشانه راند تیر

در طپش افتاد، چو ماهی بشست باز بحکم شبق آورد دست

چون زمانی برآمد و خاطرش به خانه التفاتی داشت، خواست که رسن در گردن سبوی بندد، بخار شهوت، حجاب غفلت پیش چشم او چنان بداشته بود که سبوی را از کودک فرق نکرد و از غایت شره و نهایت شبق، رسن در گردن کودک بست و به چاه فرو گذاشت. هر چند کودک فریاد می کرد البته سود نداشت و فایده نکرد که در خواب غفلت، خیال محال می دید و از پیمانه عطلت، خرمن شهوت می پیمود و با خود این معنی می گفت:

خواندی از فرط شبق گاه به گاهم بر خویش تا همی آب بر آتش زنمش خواه مخواه

بنام هند و ز فرط شبق دو صدرایت بداشت نصب همی در برون شادروان

اندر افتادند حالی آندو سیمین تن بهم ‌کاین شغب بسیار و آن دیگر شبق بسیار داشت

گنده و زفت و پرشبق از خر نر برد سبق کونش چون یکی طبق کیرش چون یکی ستون

از فرط شبق ساز بم و زیر نهاده چون‌گربه‌که موموکند از شهوت بسیار