شب پوش

سرم ز می چو شود گرم، پادشاه خودم چو شمع افسر من شد کلاه شب پوشم

مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او پایهٔ کفرست و دین جوشن و شب پوش او

خصم ار همه شب پوشد زانجم چو فلک جوشن آه سحری چون تیر بشکافته جوشن‌ها

زلف برگیر از پس گوش ای پسر کژ منه ما را چو شب پوش ای پسر

قندز شب پوش او هست شب فتنه زای صبح قیامت شده است از شب او آشکار

به تار قندز شب پوش مردم بدوی به بند و ریشۀ دستار مردم بلغار

جانم به ره پردگیان سحری سوخت سویم نگهی از ته شب پوش نکردند

ای شکرخای شده گوش از تو رخ ماه آمده شب پوش از تو

گل طرف کلاه بر بناگوش افکند پوشید لباس روز و شب پوش افکند

ای صاحب آن دو زلف کوتاه شب پوش منه تو بر رخ ماه