شب نشین

به پیشش ار بنشینی بشب نشینی تو چه بیشیش که به بینی به پیش بینی کار

شمارد دل شب نشین حرم ز الماس او شام را صبحدم

باز شمعم خانه روشن، کوری اغیار کرد عاقبت دود چراغ شب نشینان کار کرد

ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران

پیش تن شب نشین تو بنشین نیش تبش تبش بتن بین

کان زهرهٔ شب نشین بی‌خواب چون در غم دوست ماند بی‌تاب

شب نشینان محبت در مناجات خدا روح را موسی و دل طور تجلی گفته اند

جز حدیث سر زلفش نکند یاد، حزین شب نشینان همه را گوش بر افسانهٔ اوست

بهر روز دل فروزان مشعل خورشید کرد بهر نور شب نشینان پرتو مهتاب داد

چو باز آن شب نشین کوی محنت دمید از روی شمعش صبح دولت