شب خانه

چون خواست مرا دور جهان شعبده باز تاریک چو شب خانه بخت ناساز

زان طبیب امرد به درد خویشتن جستم دوا گفت امشب خانه ات را می کنم دارالشفا!

ظالمانند به دوران تو انجم زان روی روز و شب خانه ایشان همه زیر و زبرست

گفت امشب خانه‌ات روشن کنم چون آفتاب بر کف هر ذره‌ام باشد چراغ تازه‌ای

دفتر مدح تو اندر پیش بنهم روز و شب خانه بفروزم بآتش ، پر کنم کوی از پری

چیست آن خسرو سیمین‌بدن زرین‌تاج؟ که به شب خانهٔ فولاد نشیمن دارد

نشانی داشت آنجا کوه بشکافت پس از ده روز و ده شب خانهٔ یافت

چونکه امشب خانه از مردم تهی است خفتن ما هر دو، شرط عقل نیست

من آیم هر شبی سوی تو، لیکن همه شب خانه من ماهتابست

نمی گویم سرش بنهاد خولی در تنور اما همی گویم که آن شب خانهٔ خوی منور شد