شب افروز

ای رخ تو شمع شب افروز من خوش بنشین تا بنشیند چراغ

شب افروز شمعی برافروختم وز اندیشه چون شمع می‌سوختم

بیچاره من امروز کزان ماه شب افروز جوشی است به معزم که وثن دیده شمن را

کواکب دید جمله در شب افروز که شب از نور ایشان بود چون روز

اگر همرنگ دریا گردی امروز شوی در وی تو هم دُرّ شب افروز

از چرخ تو است نجم شب افروزم وز بحر تو است طبع گهر زایم

بماه روی شب افروز الذی اسری که یافت مشتری از مهر او علو بها

ای فلک، شمع شب افروز مرا سوی من آر تا بگرد سر او گردم و پروانه شوم

تا دیدمت ای شمع شب افروز، مرا سوزی است که، جان سوزد، از آن سوز مرا

بر سوختن و مردن من شمع شب افروز خندید بسی امشب و من می‌نگریستم