شاگرد

زان نگردد بر تو هرگز کشف راز گر بود شاگرد تو صد فخر راز

به جاده‌های نفس فرصت اقامت عمر همان تأمل شاگرد ریسمان بازست

طاعت نبرد ز اوستا شاگرد حرمت ‌ننهد به ‌روستم ‌بیژن

شاگرد تو است دل که عشق آموز است مانندهٔ شب گرفته پای روز است

این طفل بی درک و دانش در مکتب پیر تعلیم شاگردی درس غم کرد صاحبدل و نکته دان شد

آن سوخته جمال، آن گم شده وصال، آن بحر وفا، آن کان صفا، آن خواجه ایام، آن عتبة الغلام رحمة الله علیه، مقبول اهل دل بود و روشی عجیب داشت. ستوده به همه زبانها و شاگرد حسن بصری بود. وقتی به کنار دریا می‌گذشت عتبه بر سر آب روان شد. حسن بر ساحل عجب بماند. به تعجب گفت: آیا این درجه به چه یافتی؟

که تاج پادشاهی عقل و دادست خرد شاگرد می می اوستادست

اول آن شاگرد را چون جای کرد آن کنیزک پیش او بر پای کرد

او از شاگردان برجسته سید علی طباطبایی (صاحب ریاض) بود و به دریافت اجتهاد با اجازه از استادش در سال ۱۲۳۰ق نایل شد.

پیش از این هر شاهی و هر خسروی فرزند را از پی فرهنگ شاگرد فلان کردی لقب

چون به شاگردیم اقرار نیارد قصای که در این بزم ز من سوختن آموخته شمع