شاپور

سوی خسرو شدی پیوسته شاپور به صد حیلت پیامی دادی از دور

چو بشنید این سخن شاپور از شاه بگفتا غم مخور شاها که آن ماه

به شاپور گفتا سپهدار شیر کزینها مکش ای یل شیرگیر

به تعبیرش زبان بگشاد شاپور که چشمت روشنی یابد بدان نور

ای ز شاپور و اردشیر بپای مانده آباد دشت و باغ و چمن

چو آن نامه برخواند شاپور گفت که اکنون سخن را نباید نهفت

ازو شاپور دیگر راز ننهفت سخن را آشکارا کرد و پس گفت

به رزم اندر آن بود شاپور شیر تن خسته پر خون و رویش زریر

ای شاه ز کسری و ز شاپور گذشتی تا کی سخن آراستن و بافتن زور

خسروان پیش نیاکان تو زانو می‌زدند شاهد من صفهٔ شاپور و نقش قیصر است