شاهد

وگر بیمار بینی عاشقی را نه شاهد بر سر بیمار باشد

شاهد اقبال در آغوش او صد جم و کی غاشیه بر دوش او

تا روز در مشاهده ی شمع روی دوست می سوختم چرا که نه هنگام خواب بود

این وهب بر شاهدین موهوب شد گر به تو بد رفت بر وی خوب شد

توگفتی که شاهد پذیرد همی گواهی بر آن کشته گیرد همی

به پهلوی صنمی ماه دلبران چگل به مشکمویم قمری شاه شاهدان طراز

شاهد دوست کش افتاد جهان در برش تنگ نگیرم پس از این

هزاران شاهد مه رو، گرفته هر یکی شمعی تما شا را همی گشتند بر این فیروزه گون طارم

هم تو شمعی هم تو شاهد هم تو می هم بهاری در میان ماه دی

شاهد بیا و مجلس ما را فروغ بخش یعنی فکن ز چهره به یکسو نقاب را