شاف

شافعان گناه خلق ولیک خویشتن غرق لُجهٔ گنهیم

کرده کشاف بر دلش مستور نور کشف و شهود و ذوق حضور

هزار شربت شافی به مهر می‌‌جوشد از آن شبی که بگفتی به من که «بیمارم»

روز حساب پیش خداوند جرم پوش آرم شفیع شافع، یوم الحساب را

آن دگر نکته را که کرد ادا شافعی از کلام اهل هدی

بامدادان که سرزند ز زمین پرتو انکشاف صبح یقین

پدر وی نورالدین علی نیز عالم شافعی و شاعر بود.

گفت شاها بر ندارم دست امیدت ز دامن تا نگویی در قیامت شافع تو می‌شوم من

چون همه دل گرفت و شافی شد گوش او پر ز شیر صافی شد

المشافهة الاولی‌

چون دلت بود نافعی از تو شاد شد جان شافعی از تو