شاخه

که مادی و پرسه بُوَند آریا دو شاخه ز یک ریشه از هم سوا

سوی باغ آ که سبزه نو برخاست رست از شاخه‌های نو پر گل

گر ندانی سزای گردن گول غل دیوست،یا دو شاخهٔ غول

شاخه‌های باغ شادی کان قوی تازه‌ست و تر خشک بادا بی‌شما و تر مبادا بی‌شما

از کمال رغبت و فیض حضور و اوج قرب از حضیض تن بشد بر شاخه طوبی مقیم

شاخها از میوه‌ها گر گشت چون بی زه کمان غم مخور ماهی دگر چون تیر بی‌پیکان شود

گفتی به عمد شاخهٔ نیلوفر پیرایه را به فرق صنوبر زد

الا تا به نیسان نشید هزار به گوش آید از شاخهٔ نارون

ورجَه و شادی کن و بشکن بزن گُل بِکن از شاخه و بر من بزن

اگر سرشک سخای تو بر شجر بارد رسد به‌کنگرهٔ عرش شاخهای شجر

مجموعهٔ شاخه گل را ایران صدا منتشر کرده‌است.