سیندخت

گرانمایه سیندخت بنهاد روی به درگاه سالار دیهیم جوی

پر اندیشه شد جان سیندخت ازوی به آواز گفت از کجایی بگوی

بترسید سیندخت ازان تیز مرد که او را ز درد اندر آرد به گرد

بدو گفت سیندخت این داستان بروی دگر بر نهد باستان

به سیندخت مهراب گفت این سخن نوآوردی و نو نگردد کهن

لب سام سیندخت پرخنده دید همه بیخ کین از دلش کنده دید

بدو گفت سیندخت اگر پهلوان کند بنده را شاد و روشن روان

همان پر سیمرغش آمد به یاد بخندید و سیندخت را مژده داد

بدو گفت سیندخت کای سرفراز به گفتار کژی مبادم نیاز

گرانمایه سیندخت را خفته دید رخش پژمریده دل آشفته دید