سیمگون

از مه بر آستان افق سیمگون لگن وز شب در آستین هوا نافه ی تتار

خواب را بدرود کن کز سیمگون ساغر دمید پرتو می چون فروغ آفتاب از جام صبح

غافل مشو ز گوهر اشک رهی که چرخ این سیمگون ستاره به دامان نداشته است

ز برف کوه شد سیمگون نشیب و فراز ز برگ باغ شده زردگون فراز و نشیب

نرگس وگلنار و سرو و ماه و یار سیمگون تا سحر هر پنج بر بالین و بستر داشتم

نماید بر وثن گر سیمگون چهر دل آرا را صمد گویان ز جای خویشتن زرین وثن خیزد

ز دور جنبش این چرخ سیمگون سیما چو سیم و زر شده گیر: اشک ما و چهره ما

از روی سیمگون چو سحر پرده می‌کشی مه بر فلک ز شرم تو سیماب می‌شود

چو زر و سیم شود اشگ این و چهره آن که هست بسته این چرخ سیمگون سیما

از خاطرم نمی‌رود آن ساق سیمگون مشکل خیال سیم ز یاد گدا رود